Það er ekki sumar nema maður skreppi aðeins út úr bænum og lúlli í tjaldi...það er bara einhvern veginn þannig. 

Við ákváðum því að skreppa einn slíkan túr...VENJULEGA fjölskylduferð skiljiði...svona rétt austur á bóginn...í áttina að Vík eða Klaustri...og njóta veðurblíðunnar sem þar var spáð þessa ágætu helgi...16-18 júlí. 

Það tók ekki langan tíma fyrir okkur sex að pakka og ferma bæði tjaldvagninn og bílinn...tengja vagninn aftan í Ljúfa Valsarann okkar og bruna af stað út í buskann... 

Við vorum auðvitað í banastuði og hlökkuðum til að komast aðeins úr erlinum í kyrrðina þarna úti í sveit.... 

Ferðin gekk mjög vel og eftir að hafa stoppað í birgðastöð Bónus í Hveragerði var haldið áfram sem leið liggur...gegnum Selfoss...Hellu og Hvolsvöll. Rétt áður en við náðum að keyra yfir Markarfljótsbrúna kom ótrúlega skrýtið högg á bílinn og hviss bamm búmm....tjaldvagninn skoppaði upp og skrapaði svo jörðina meðan við keyrðum út í kantinn til að kanna ástandið og orsökina fyrir þessum furðulega dynk. 

Við sáum strax að ekki var allt eins og það átti að vera enda annað hjólið undan vagninum gjörsamlega horfið! Krakkarnir stukku af stað til að gera leit að dekkinu góða og fundu í um 8-900 metra fjarlægð frá bílnum og aðeins af því hjólreiðamaður einn ágætur gat bent þeim á að leita svo langt frá.

Magginn og ég stóðum og virtum fyrir okkur beyglaðan vagninn og skildum ekkert í hvernig felgan hafði rifnað svona af í heilu lagi frá felguboltunum!  

Þar sem við vorum nú stödd á Þjóðvegi eitt ákváðum við að koma vagninum...bílnum og okkur sjálfum í öruggara umhverfi og því var tekið á því...vagninum lyft og hann dreginn útaf, yfir kant og niður litla brekku og á sléttlendi. Svo var bilnum ekið sömu leið og við gátm andað léttar, enda umferðin mikil og allir á 80-100 km. hraða þarna. Það keyrðu endalaust margir bílar framhjá...löggan og björgunarsveitin meðal annarra...það stoppaði enginn... 

Við týndum til verkfæri og tókum út mottur svo Magginn gæti athafnað sig...reynt að losa felguboltana svo við gætum mögulega skipt um dekk og haldið förinni áfram. Það reyndist nú ekki svo einfalt og eftir mikið basl ákváðum við að skottast inn á Hvolsvöll og athuga hvort einhverjir viðgerðarmenn væru á vaktinni.

Við vorum ótrulega fegin að komast inn í bílinn enda öskufjúk og drulla þarna...þrátt fyrir sólskinið góða. Við vorum öll orðin kámug og skítug af fjúkinu og nef og augu kvörtuðu sárlega. 

Við keyrðum fram á jeppa sem hafði púnktrað illilega...ekki langt frá okkar óhappastað..en það var enginn í bílnum og við enda með fullan bíl og höfðum fjarlægt sjöunda sætið til að koma meira dóti með í ferðina...

Það var enginn á verkstæðinu....og enginn sjáanlegur til að gefa upplýsingar....en neyðarsími þar sem okkur var tjáð að það kostaði 12.500,-kall að koma...þó ekki yrði hægt að gera neitt. Jeppaeigandinn var mættur þarna fyrir utan líka sem og eigendur stationbíls sem líka var í vanda...það púnkteraði hjá þeim þarna rétt utan við Hvolsvöll líka! Hvað er málið...vegurinn...eða???? 

Við rúlluðum um Hvolsvöll og vorum svolítið mikið ekki að vita hvað best væri að gera.Kíktum á N1 til að athuga hvort þeir ættu járnsög en svo var ekki.Húsasmiðjan var lokuð...klukkan farin að halla í sjö svo staffið var farið heim að grilla og njóta helgarinnar. 

Magginn á góðan frænda þarna í þorpinu svo við ákváðum að kanna hvort hann ætti kannski járnsög sem við gætum notað til að saga boltana af...þeir nebbla hringluðu bara þarna í járndisknum en það var ómögulegt að losa þá.

Óli frændi átti sög...en engin blöð...og þrátt fyrir góðan vilja og dygga leit...voru þau einfaldlega ekki til og Húsasmiðjan lokuð. 

Við ákváðum að fara í Hlíðarenda og gefa allavega liðinu að borða...matur og saddur mallakútur getur nebbla breytt öllu..:o)

Við slöfruðum í okkur sveitta börgera og hugsuðum málið. 

Tengdó...ásamt Gummanum og tveimur grislinganna hans höfðu ætlað norður á bóginn í tveggja vikna reisu...en snérist víst hugur þegar vitað var um suðurferð okkar....og Magginn bjallaði því í þau til að kanna möguleikann á að Dóri í Húrígúrí gæti átt járnsög og þá hvenær von yrði á ferðalöngunum og þá söginni... 

Ekki hlæja...þetta eru álög...en...þau voru sem sagt stödd á Hellisheiði... og SPRUNGIÐ á húsbílnum! Obbobobb!

Ekki bara það að dekkið væri eitthvað lint og klístrað...nei nei nei... járnin voru víst komin hressilega út á tveimur stöðum og dekkið gerónýtt!

Við sáum ekki fram á að fá aðstoðina fyrr en eftir a.m.k tvo tíma svo við vorum ekkert að flýta okkur neitt að borða...kjömsuðum á frönskunum og tjöttuðum...vorum aðeins farin að tísta...enda svolítið fyndið að sitja þarna og komast hvergi... 

Fyrir utan Hlíðarenda stóð maður með peru í lúkunni og var að basla við að koma henni í ljósið á bílnum sínum.Hann sá að Magginn var með lesgleraugun hangandi framan á sér og spurði hvort hann gæti aðstoðað...hafði ekki sín gleraugu við hendina og sá því ekki til að athafna sig. Magginn stakk hausnum ofan í vélarrúmið og náði að sjá að peran einfaldlega passað ekki. Þá rifjaðist upp fyrir maninum að hann hafði reyndar reynt að skrúfa hana í áður og komist að því að skrúfgangurinn væri vitlaus...en var búinn að glema því. Við skellihlógum að honum...konan hans og ég og þarna fannst mér alveg rétt að kanna stöðuna...allir léttir og svona...og spurði hvort þau ættu kannski járnsög?

Júbb...þau áttu sannarlega eina slíka...og ekki málið að lána hana...þau bjuggu meira að segja þarna svo við eltum þau heim og í bílskúrinn.

Magginn var talsvert lengi þarna inni svo við í bílnum vorum farin á flug með ótrúlega morðsögu sem er of löng til að verða rakin hér...en Daðinn var sem sagt hetjan í sögunni og hann lallaði sér inn til að kanna málin. Kom svo út aftur hlæjandi og tjáði okkur að sögin einfaldlega fyndist ekki...væri líklega í hesthúsinu þeirra! 

Well...má maður spurja...:o) 

Við brunuðum aftur að vagninum okkar góða og Magginn hélt áfram að reyna að lemja boltana lausa og við að baða okkur í fjúkandi ösku og yndislegheitum. Það skal tekið fram að við erum svo vön mótlæti og alls kyns uppákomum...að við tókum þessu svona semí alvarlega...gerðum mest grín að okkur sjálfum og fundum alls konar leiðir til þess...he he.. 

Þrátt fyrir allar tilraunir tókst ekki að losa þessa boltaræfla svo við ákváðum að velta vagninum við og skoða ummerkin...sjá hvort og þá hvað hefði skemmst og hvort auðveldara væri að losa boltana ef vagninn stæði upp á rönd...auðveldara aðgengi og svoleiðis... 

Ég var að spauga með að ef við myndum gera það þá færu sko menn að  stoppa...tala nú ekki um ef við myndum leggjast niður á víð og dreif....he he.. 

Og það reyndist aldeilis rétt...það stoppaði fullt af fólki til að kanna stöðuna...hvort allir væru heilir og hvað hefði gerst...en það var enginn með járnsög í bílnum.... 

Við sáum að vagninn var allur kýldur undir...gólfið brotið og skemmdir í geymslunni og hliðin illa beygluð...ansans óheppni...samt ekkert sem ekki er hægt að laga sko...:o) 

Þegar svo húsbíll tengdaforeldranna birtist loksins létti okkur...þau voru allavega með sögina hans Dóra meðferðis og möguleika á að losa fj...felguboltana...

Gumminn og Magginn hömuðust á söginni...en það gekk seint og illa...enda verður maður að vanda sig svo blaðið brotni ekki...þetta er svo viðkvæmt dót... 

Þarna sem við stumruðum yfir blessuðum vagninum ..á hliðinni...sáum við hvar Björgunarsveitin kom æðandi og þrír menn stukku út...og komu á harðahlaupum til okkar...sex tímum eftir að óhappið varð....

Þeir gátu svosem lítið gert...annað en stappað í okkur stálinu og hvatt til að gefast ekki upp við að saga...og koma vagninm aftur í lag...Verkfæraeign þeirra var sorgleg...okkar var sko fullorðins miðað við þeirra...en þeir áttu fleiri plástra en ég...he he... 

Til að gera þessa löngu sögu styttri þá varð þessum boltum ekki haggað....svo lausnin var að losa bara allt heila hjólastellið undan og koma því á Hellu...til hans Bjössa í Lyngási....

Við tróðum draslinu inn í húsbílinn og svo var brunað af stað... en vagninn skilinn eftir með öllu okkar hafurtaski innanborðs....í öskufjúkinu og óþverranum... 

Klukkan var orðin rúmlega ellefu þegar við snérum hypjunum inn á Hvolsvöll í leit að náttstað....

Við hringdum í Hellishóla til að kanna stöðu á húsum þar og komumst að því að þriggja manna kofi kostar 13.000,- kall eina nótt...og við þurftum tvo...jeeee..i:o( 

Þá var ákveðið að kanna stöðuna á Hótel Hvolsvelli...og Ólinn sóttur heim. Hann...með sitt hjarta úr gulli...sá aumur á okkur og útvegaði þrjú tveggja manna herbergi á góðu verði...og auk þess bauð hann húsbílafólkinu að parkera á baklóðinni hjá sér þessa nótt...ótrúlega flottur gaur...:o) 

Ég ætla ekki að segja hvað við vorum fegin að skríða inn á hótelið þetta kvöld...dauðþreytt og viðbjóðslega vindbarin og öskuskítug...komast í sturtu og hvilast...uhmmmmmmmm..:o)

Fengum okkur sitthvorn öllarannn og skriðum svo hrein og strokin upp í mjúk og ilmandi rúmin....Zzzzzzzzzzz. 

Daðinn bankaði upp á um tvö...var búinn að æla og leið ekki vel...en eftir smá huggunarorð og uppörvun snéri hann atur til síns herbergis og náði loks að sofna...

Líklega bara spennustigið of hátt hjá gaurnum mínum..enda ekki á hverjum degi sem menn gista á hóteli.. 

Við vöknuðum svo öll hress og endurnærð næsta morgun og drifum okkur heim til Óla með brauð og fleira góðgæti til að japla á. Húsbílafólkið var vaknað og komið á stjá sem og heimilisfólkið...og svo var borðað og spjallað um stund. 

Kallarnir drifu sig svo með járndraslið til hans Bjössa á Lyngási en heimilisfólkið skellti sér á bryggjudaga á Stokkseyrarbakka.

Við hin ákváðum að rölta upp á Hvolsfellið og njóta sólar og útsýnis...veðrið var yndislegt og sólin ekkert að spara sig...

Dagurinn leið hratt og um þrjúleytið birtust Magginn og hans menn á Ljúfa Valsaranum og...með tjaldvagninn góða í eftirdragi... nokkuð heillegan að sjá en auðvitað skaddaðan að neðan...

Wów hvað ég varð ánægð og glöð...og krakkapjakkarnir líka...ferðin ekki alveg eyðilögð og möguleiki á smá tjaldupplifun... 

Tengdó vildi endilega að við myndum bara tjalda þarna til annarrar nætur en ég tók slíkt ekki í mál...maður misnotar ekki gestrisi góðra manna...og við fluttum okkur niður á tjaldsvæðið á Hvolsvelli.

Þóra var líka mætt með Hildi Rós og Árna til að eyða deginum með okkur...og við skelltum okkur í sundlaugina góðu og nutum þess að sprikla þar í sólinni. 

Svo var náttla bara grillað og maturinn var sko sá besti í laaaaaaaangan tíma. Lékum okkur í fótbolta...mamman skemmti sér einna best sko...og svo var Kubbið góða spilað um stund...það er bara skemmtilegast í geimi... 

Það var ljúft að vera þarna bara og þurfa ekki að hafa áhyggjur af neinu...núna var útilegan eiginlega loksins byrjuð... 

Á sunnudeginum höfðum við hugsað okkur að snúa hypjunum heim...en krakkarnir voru ekki alveg til í að slútta þarna...svo við ákváðum að lengja um einn dag...þau tækju frí í vinnu og við skryppum upp í Þakgil..þangað sem upphaflega átti að fara... 

Við lögðum af stað á undan Húsbílafólkinu og keyrðum á Vík og þaðan fimm kílómetra að afleggjaranum upp í gilið.

Vegurinn virtist lofa góðu til að byrja með...en svo fór aldeilis að halla undan fæti og brattinn þarna og beygjurnar voru sko ekki sérlega fyndin fyrirbæri. Maður greip ansi oft andann á lofti en þetta hafðist og uppeftir komumst við...eftir 16 kílómetra hoss og læti...djúpa skorninga og krappar beygjur...

Sem betur fer gekk allt vel og engar uppákomur auglýstar á leiðinni...við vorum greinilega í náðinni hjá örlaganornunum...enda alveg nóg komið takk kærlega pent...

Húsbílafólkið kom talsvert seinna...enda komust þau ekki af stað frá Hvolsvelli fyrr en rútan úr bænum var komin með alls konar hluti sem Gummminn og hans fólk hafði gleymt í bænum... bwahaha ...týpískt...:o)

Þakgilið var ofurflott og mikilfenglegt...og manni leið eins og maður væri staddur í miðju ljóði eftir Stein Steinarr...eða Grím Thomsen...jafnvel báða... 

Við grilluðum okkur börgera og fórum svo í Kubb...klukkan var orðin ansi margt svo það stóð ekki lengi...og við vorum voða fegin að skríða inn í vagninn okkar og njóta þess að sofa við niðinn frá ánni og fuglakvakið allt umkring.... 

Sólin kyssti okkur svo góðan dag og krakkarnir...sem voru búnir að kanna alla hluti þarna...skelltu sér í sundfötin og hlupu inn í gilið þar sem er djúpur og ískaldur hylur...og þar var sko stokkið...maður minn!!!!

Úff...hetjurnar mínar...þetta er sko jökulkalt bergvatn og aðeins sólin sem hitar...brrrrr...en þau létu sig hafa það og skemmtu sér OF vel...eins og þau orða það sjálf... 

Eftir kalt baðið skottuðust nokkrar hetjur í fjallgöngu meðan við hin lágum bara í sólinni og nenntum varla að anda....

Fylgdumst samt með göngugörpum sem og bíl sem ók um fjallveg einn þröngan og ógnandi...ekki mikið vit  í þessum akstri en þekkt fyrirbæri þarna...og farþegarnir gengu á undan....þorðu greinilega ekki að sitja með.... 

Þegar halla fór á daginn gengum við svo frá öllu og fórum aftur í fjallarallý...niður úr gilinu og út á Þjóðveg eitt....

Ótrúlegt en satt...allt gekk vel og engin áföll...er þetta grín eða...???

Stoppuðum aðeins og skoðuðum rústir af sviðsmynd úr Víkingamynd.. líklega Hvíta Víkingnum...og þetta þótti krökkunum mjög merkilegt...

Fannst samt skrýtið að liðið sem byggði þetta Víkingaþorp skyldi ekki ganga frá eftir sig...skilja þetta bara eftir??? Ísland á góða von ef allir jafnaldrarnir hugsa svona...þá þurfum við nú ekki að hafa áhyggjur... 

Borðuðum nesti í Vík og svo skildu leiðir...Húsbílafólkið hélt áfram förinni umhverfis landið...en við hin snérum heim. 

Verð að segja að við sluppum vel úr þessari ferð...engin slys og allir hressir...en við hefðum verið til í að eiga tjaldvagninn heilann og óskemmdan. 

En- hvað eru smá skemmdir milli vina...familían er í lagi og allir glaðir...þarf meira???

MUNA: Láta nú ekkert í heiminum skemma góða skapið og stemmninguna sem veðrið er búið að mynda í sumar...sól í hjarta... sól í sinni....elska alla og þá elska allir þig!!!!

-Þú getur valið hvort þú gefst upp þegar eitthvað fer úrskeiðis, eða nýtt þér ófarirnar og breytt þeim til hins betra -

LoveU allir...:o)

Ég er á eitthvað svo skrýtnum stað í lífinu núna...skil ekki sjálfa mig alveg...og finnst einhvern veginn svo margt ekki eins og það ætti að vera.. frá mér.séð ....

Hvað er að bögga kjeddlinguna???? Aldurinn...??? Þjóðfélagsstaðan??? Of hraðar breytingar??? Essasú??? Góð spurning....veit ekki...skil ekki...finnst samt...svona pínulítið...eins og umhverfið sé að drepa Pollýönnuna í mér...ýta einhvern veginn öllu þessu jákvæða...bjarta...glaða og skemmtilega ínnaníi út í horn og traðka á því...eða...það er allavega einhvernvegin þannig sem mér finnst ég geti skilgreint þetta skrýtna í mér...en samt ekki....

Það er fullt af gleði og jákvæðri orku allt í kringum mig...og ég hamast við að viðhalda henni...þiggja hana...lita hana og gefa áfram... og mér finnst allt gaman...allt fyndið...allt skemmtilegt... hressandi...jákvætt og upplífgandi...

Og ég er alltaf jafn óvarin fyrir þessu brimróti sem skellur svo skyndilega á....aldrei tilbúin...aldrei nógu snögg að forða mér...aldrei nógu glúrin að koma mér undan....

Ég...með alla mína lífsreynslu....hef svo sannarlega fundið fyrir lífinu sjálfu...og alltaf litið á þessa reynslu sem verkefni sem ég þarf að leysa...ætla að leysa...og nýta til betri þroska...gera að betri manneskju...efla og styrkja sálartetrið og byggja upp jafnaðargeð...æðruleysi og skilning á lífsgildunum....geta svo litið til baka og séð að ég lærði eitthvað af þessu öllu...og kenndi öðrum um leið...

Af hverju í veröldinni þarf maður alltaf að sigla í þessum ólgusjó...klífa öldurnar og sökkva hvað eftir annað???? Taka aðra með sér í dýfunum...ná varla andanum...og vera alveg við það að gefast upp...sem...nota bene....má auðvitað ekki????

Ekki halda að ég sé þunglynd eða neitt þess háttar...þá væri ég líklega dauð...nei...guði sé lof...það hefur aldrei verið minn veikleiki...ég myndi frekar segja að ég hafi löngum verið harður nagli....sem kannski hefur bognað skolli oft...en aldrei brotnað...

Ég er fædd í eldmerkinu...Ljónið mikla og sterka...og ég held að það sé gæfa mín og mesti styrkur....því með eldinn að vopni eru allir vegir færir....

Vera jákvæð og kraftmikil....uppörvandi og hjálpsöm og láta alla finna að þeir eru mikilvægastir í geimi....

Enda svo daginn aftur með fjölskyldunni...hlæja að uppákomum dagsins...upplifa dag pjakkanna minna og heyra um allt sem hefur gerst hjá þeim...og deila með þeim skemmtilegum sögum og ævintýrum....og njóta þess að vera bara ég...með þeim...með kallinum mínum....með sjálfri mér...

Svo koma þessar stundir þegar ásakanirnar byrja að klingja í kollinum á mér...af hverju þetta og af hverju hitt...af hverju þurfti þetta eða hitt að gerast...vera svona...vera hinsegin... vera ekki eins og ég vildi....Af hverju getur ekki smá snefill af allri þessari lukku sem aðrir virðast njóta lent inni í lífinu hjá mér...smá heppni...pínu eitthvað sem þarf ekki að hafa fyrir....af hverju er ég alltaf með áhyggjur...alltaf smeyk...alltaf með einhver ónot...alltaf með þessa undirliggjandi kvíðatilfinningu...alltaf með verki...alltaf að kafna úr stressi....alltaf að upplifa vonbrigði...stundum örvæntingu...jafnvel nálgast uppgjöf?????

Já..maður spyr sig....

Þá fara tárin að flæða....í koddann...það má enginn sjá...enginn heyra...enginn skynja....það er svo skammarlegt....það er eitthvað svo vanþakklátt...glatað...niðurlægjandi og ömurlegt....svona eins og maður kunni ekki að meta þetta mjög svo dýrmæta líf sem manni var svo ríkulega úthlutað....

Allt öðru vísi en þegar tárin streyma af eintómri gleði....kæti... vellíðan.. ánægju....hrifningu....aðdáun... hamingju...fíflagangi eða hvað þetta heitir nú allt saman...þetta sem fær hjartað til að taka aukakippi af eintómri gleði að vera ég....um mig....frá mér...til mín.....

Allar þessar tilfinningar...sem flækjast um í hausnum á mér... kroppnum....æðakerfinu...taugakerfinu...blóðrásinni og líffærunum...huganum...hjartanu..sálinni...ÁTS!!!

Hvernig á maður eiginlega að ná jafnvægi...ná flæðinu...ná stjórninni á þessu öllu...sem kallast líf...er líf... verður.. ...líf..?????

Það var aldrei nokkurn tíma til svo mikið sem sandkorn af efa um að ég myndi ná sömu hæðum og þau öll til saman í ritsmíðinni....

Ég ætlaði alltaf að vinna með börnum...það lá bara beinast við...þau voru uppspretta alls...þau voru það besta sem fyrirfannst...þau voru það sem mér fannst lífið snúast um...og þar er ég ennþá sammála litlu ljóshærðu ljónynjunni ...mér....því þau eru uppspretta alls þess fallega sem til er í henni veröld....

Ég gerði mér ekki grein fyrir kostnaðnum sem fylgir þessari eignamyndun...enda hlyti ég að vera svo rík af öllum bókaskrifnum að peningar yrðu nú ekkert vesen....je right....

Ég ætlaði að ferðast um heiminn...skoða allt sem mér dytti í hug að langa að skoða..skrifa um það bækur...leikrit og ljóð...og jafnvel semja tónlist...þó ég lærði aldrei á píanóið sem ég hafði aðgang að í næsta húsi...enda samræmdist það ekki mínum kröfum að þurfa að læra á annarra manna hljóðfæri sko...þótt læknishjónunum fyndist bara gaman að hafa mig þarna glamrandi á glansandi svartan flygilinn....

Ég vissi ekki þá hvað það eru miklar og ógeðslegar hörmungar í þessari veröld okkar...óraði ekki fyrir öllu ógeðinu og ljótleikanum sem til er....og hversu vanmáttugur og lítils megnugur maður er gagnvart þeim.....

Ég ætlaði líka að verða söngkona....leikkona...dansari og leikstjóri....stofna barnakór og búa til söngleiki handa börnum....svona í anda The Sound of music og Kardemommubæjarins....

Mér fannst svoooo gaman að vera til...leika...tralla...vera með öllum krökkunum....eiga frábærar vinkonur og bestu fjölskyldu í heiminum....fá að vera ég sjálf...og vera viðurkennd sem slík....

Ég veit síðan ekki alveg hvað gerðist...en einhvers staðar á leiðinni óx ég upp...hvarf inn í heim hinna fullorðnu...heim reglna og skyldna...fyrirfram ákveðinna gilda...og skildi að lífið var ekki eins auðvelt og það leit út fyrir að vera....þannig séð....týndi samt aldrei barninu í sjálfri mér...en hef hamið það heilmikið...og kennt að vera ekki með of mikil læti....leyfi því nú samt alveg að rasa svona inn á milli...engin kúgun í gangi neitt...

Ég gerði sumt...annað ekki....er sigurvegari á mörgum sviðum...en langt í frá öllum...

Ég gerði leikskólakennslu að lífsstarfi mínu..og sé ekki eftir því...hef skrifað bækur...en ekki eins margar og Laxness....hef skrifað söngleik...fyrir fullorðna....hef skrifað ljóð...en ekki samið lög...hef gert barnakasettu með sögu og söngvum...sem gladdi nokkra krakkapjakka svolítið...hef ferðast helling...en ekki skrifað sérstaklega um það...hef kannski hjálpað einhverjum...en ekki bjargað mörgu í heiminum...

Ég týndi sjálfstraustinu og trúnni á eigin getu einhvers staðar þarna á leiðinni...veit ekki hvar eða hvenær...læt óöryggið ráða allt of miklu og reyni bara að fela það með fíflagangi....er að kafna úr einhvers konar feimni...en er að berjast við að leyfa mér það ekki...finn svo sterkt fyrir þessari ólgandi óreiðu innan í mér sem ég næ ekki að beisla...veit ekki hvað allt þetta tilfinningaflóð kallast...eða hvort það á einhver nöfn...skil ekki af hverju ég skil ekki hvernig mér líður!!!!!!

Ég á besta mann sem hægt er að eiga...flottustu og bestu börn sem til eru í heiminum....frábærustu foreldrana og systkinin....tengdafjölskylduna...mágana og mágkonuna.... frændsystkinin...vinkonurnar...vinina....vinnufélagana...krílin og foreldrana...skólafélagana og guð má vita hvað margir hafa orðið á vegi mínum á þessari stuttu leið minni í gegnum lífið...fyrir utan alla sem ég á eftir að hitta....og ég er óendanlega þakklát fyrir það...væri ekkert án þeirra...hefði aldrei verið neitt án þeirra....væri allavegana ekki ég...bullutröll aldarinnar...sem veit ekkert í hvorn fótinn ég á að stíga...skil ekki sjálfa mig..skil ekki tilveruna...en er samt að glotta meinlega að þessu röfli sem komið er á þennan tölvuskjá...og finnst svolítið mikið fyndið að vera ég...eftir allt....

„Breyttu aðeins því sem þarf að breyta en hreyfðu ekki við því sem ekki þarf að breyta. Biddu Guð um hjálp til að greina þar á milli.”